Chciałbym wszystkich poinformować ze zaczynam naukę języka japońskiego. Jak na razie nic nie umiem, a hiragama wygląda dla mnie jak zwykłe krzaczki. Dzisiaj planuje nauczyć się a, i, u, e, o. Pewnie i tak mi się nie uda, ale cóż... Próbować trzeba.
Japoński to "troszkę" dziwny język, pomijając to że ma wiele rodzajów pism(ponad 10), to jeszcze ma inny szyk wyrazów niż większość europejskich języków. Ten szyk nazywamy SOV, czyli podmiot-dopełnienie-orzeczenie. Większość współczesnych języków w europie ma szyk SVO, czyli podmiot-orzeczenie-dopełnienie.
Z czasownikami sprawa wygląda gładko. Normalnie się odmieniają, a ich odmiana jest regularna za wyjątkiem naprawdę niewielu wyjątków. W języku japońskim są tylko dwa czasy, przeszły i teraźniejszo-przyszły.
Np. zdanie: Mura-ga furui (村が古い) znaczy „Wioska (jest) stara”. Ponieważ przymiotnik furui jest orzeczeniem, można utworzyć jego formę czasu przeszłego furukatta. Mura-ga furukatta (村が古かった) oznacza więc „Wioska (była) stara”. Analogicznie tworzy się przeczenie furukunai – „nie (jest) stara” i przeczenie czasu przeszłego furukunakatta – „nie (była) stara”. Początkujący najczęściej łamią sobie język sprawną wymową przymiotnika atatakai oznaczającego „ciepły”. Jego forma czasu przeszłego to atatakakatta, a przeczenie w czasie przeszłym – atatakakunakatta.
Rzeczowniki japońskie nie odmieniają się przez liczbę i rodzaj. Liczba mnoga tworzona jest przez kontekst, specjalne sufiksy (niemal wyłącznie w odniesieniu do rzeczowników oznaczających osoby) lub reduplikację: hito (人) – człowiek, podczas gdy hitobito (人人, zapisywane zwykle przez znak duplikacji: 人々) – ludzie. Liczbę mnogą można również tworzyć przez użycie liczebników lub określeń typu kilka, wiele. Użycie liczebników wymaga tzw. liczników (klasyfikatorów), podobnie jak w polskim - arkusz papieru (一枚 ichimai), sztuka bydła (一頭 ittō) itp.
W języku japońskim bardzo ważny jest akcent, wymówienie słowa z odpowiednią intonacją zmienia jego znaczenie. Jest jeszcze parę zasad które trzeba pamiętać, na przykład, nie wolno obniżonego tonu pod wyżyć w jednym słowie. Ponadto używa się różnych tonów do rozróżniania słów itd.
Następną sprawą jest Keigo (敬語), czyli zwroty grzecznościowe. W językach europejskich istnieje mniej poziomów formalności, zwykle jeden jak w angielskim lub też dwa jak w polskim czy niemieckim. Mają one też mniejszy wpływ na gramatykę - dotyczą głównie zdań dotyczących współrozmówcy, nie zaś siebie samego czy przedmiotów i osób trzecich. W języku japońskim istnieje więcej stopni formalności i dotyczą one znacznie szerszego zakresu sytuacji.
Źródło: wikipedia.org
Powyżej zaprezentowany tekst zawiera wiele wstawek z wikipedia.org.
Japoński to "troszkę" dziwny język, pomijając to że ma wiele rodzajów pism(ponad 10), to jeszcze ma inny szyk wyrazów niż większość europejskich języków. Ten szyk nazywamy SOV, czyli podmiot-dopełnienie-orzeczenie. Większość współczesnych języków w europie ma szyk SVO, czyli podmiot-orzeczenie-dopełnienie.
Z czasownikami sprawa wygląda gładko. Normalnie się odmieniają, a ich odmiana jest regularna za wyjątkiem naprawdę niewielu wyjątków. W języku japońskim są tylko dwa czasy, przeszły i teraźniejszo-przyszły.
Np. zdanie: Mura-ga furui (村が古い) znaczy „Wioska (jest) stara”. Ponieważ przymiotnik furui jest orzeczeniem, można utworzyć jego formę czasu przeszłego furukatta. Mura-ga furukatta (村が古かった) oznacza więc „Wioska (była) stara”. Analogicznie tworzy się przeczenie furukunai – „nie (jest) stara” i przeczenie czasu przeszłego furukunakatta – „nie (była) stara”. Początkujący najczęściej łamią sobie język sprawną wymową przymiotnika atatakai oznaczającego „ciepły”. Jego forma czasu przeszłego to atatakakatta, a przeczenie w czasie przeszłym – atatakakunakatta.
Rzeczowniki japońskie nie odmieniają się przez liczbę i rodzaj. Liczba mnoga tworzona jest przez kontekst, specjalne sufiksy (niemal wyłącznie w odniesieniu do rzeczowników oznaczających osoby) lub reduplikację: hito (人) – człowiek, podczas gdy hitobito (人人, zapisywane zwykle przez znak duplikacji: 人々) – ludzie. Liczbę mnogą można również tworzyć przez użycie liczebników lub określeń typu kilka, wiele. Użycie liczebników wymaga tzw. liczników (klasyfikatorów), podobnie jak w polskim - arkusz papieru (一枚 ichimai), sztuka bydła (一頭 ittō) itp.
W języku japońskim bardzo ważny jest akcent, wymówienie słowa z odpowiednią intonacją zmienia jego znaczenie. Jest jeszcze parę zasad które trzeba pamiętać, na przykład, nie wolno obniżonego tonu pod wyżyć w jednym słowie. Ponadto używa się różnych tonów do rozróżniania słów itd.
Następną sprawą jest Keigo (敬語), czyli zwroty grzecznościowe. W językach europejskich istnieje mniej poziomów formalności, zwykle jeden jak w angielskim lub też dwa jak w polskim czy niemieckim. Mają one też mniejszy wpływ na gramatykę - dotyczą głównie zdań dotyczących współrozmówcy, nie zaś siebie samego czy przedmiotów i osób trzecich. W języku japońskim istnieje więcej stopni formalności i dotyczą one znacznie szerszego zakresu sytuacji.
Źródło: wikipedia.org
Powyżej zaprezentowany tekst zawiera wiele wstawek z wikipedia.org.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz